Μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία να βγούμε έξω και να τεντώσουμε τα πόδια μας μετά από περίπου 17 ώρες στο τρένο. Αλλά τώρα πλησιάζουμε στο Prince Rupert, έτσι ενώ ακολουθούμε το ποτάμι και τα τελευταία μίλια προς τη θάλασσα, ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι μας λέει ο οδηγός για τον τόπο. Λοιπόν:

«Το Prince Rupert είναι μια ακμάζουσα πόλη με περισσότερους από 17.000 κατοίκους, ένα σημαντικό αλιευτικό κέντρο και ένα λιμάνι για» …χμ ... «υπάρχουν πέντε μεγάλα ψυγεία, επτά κονσερβοποιεία» … επτά κονσερβοποιεία. «Είναι γνωστή ως η "πρωτεύουσα του κόσμου του “halibut”(ψάρι)" ... το λιμάνι έπαιξε στρατηγικό ρόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Ω, αυτό είναι ενδιαφέρον!

Η πρώτη μας θέα στον Ειρηνικό Ωκεανό... Και τώρα διασχίζουμε τη γέφυρα προς το νησί Cayenne, που βρίσκεται το Prince Rupert.

Το τέλος του ταξιδιού - και μοιάζει λίγο σαν το τέλος του κόσμου - είμαστε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής απ’ την Αλάσκα.

Είναι σήμερα Κυριακή, η οποία αναμφίβολα δικαιολογεί τους άδειους δρόμους. Αλλά θα μπορούσε αυτό το μέρος να είναι τόσο αναπτυσσόμενο όπως λέει ο οδηγός; Είναι λίγο δύσκολο να το πιστέψεις.

Μμμ... είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι αρκετοί κάτοικοι είναι Ινδιάνοι - περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού, στην πραγματικότητα.

Κι άλλες στήλες τοτέμ, που πιθανόν να δείχνουν την ιστορία των σημαντικών ινδιάνικων οικογενειών από μια από τις αυτόχθονες φυλές. Οι στήλες τοτέμ, παρεμπιπτόντως, δεν λατρεύονταν ποτέ, όπως υποτίθεται μερικές φορές. Δεν φαίνεται να υπήρχαν πριν από το 1785. Σε φυσιολογικές συνθήκες τις διατηρούσαν μόνο για περίπου 50 χρόνια και όταν έπεφταν, έπαυαν να έχουν κάποιο νόημα και έτσι μπορούσαν να τις αφήσουν να σαπίσουν.

Συνολικά δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις στο Prince Rupert, εκτός αν φυσικά σου αρέσει το Kung Fu.